Bir zamanlar bu dünyaya çocuk getirmenin, yapmanın, üretmenin (garip, sözcükler bile sırıtıyor gibi, çocuk yapmak, getirmek, ortaya koymak, sanki araba yapmak, oluşturmak gibi ki öyle aslında, yani fazla özne-yüklü hümanist hallerimiz, eşyalar için "kullandığımız" sözcükleri, insanlar için kullanmamıza etiğimiz direniyor) gereksiz ve hatta yanlış olduğunu düşünüyordum, gereksiz çünkü herhangi bir işlevi yok, "düşünsel" ve "ahlaki" bağlamda alındığında, bu olsa olsa doğal bir eğilim olarak, sexüel hazzın doyumu sırasında ortaya çıkan bir yan-unsur ve giderek de toplumsal alışkanlığa dönüşmüş durumda, e öyleyse çocuk yapmanın gereği ne, bu soru tabi şundan sonra ortaya çıkıyor, yapmayabiliyorsam, bunu engelleyerek sexüel hazzı yaşıyorsam, yaşıyabiliyorsam bu yan unsura ne hacet. Bi zamanlar ve hatta bazıları için hala (din, kader, doğal eğilim olarak soslanmış halleriyle) durum böyle, yani çocuk yapmak kırsal kesimde bir mukadderattır, allahın emridir.
Çocuk yapmak yanlıştır çünkü dünya çocuklara uygun bir yer değildir diye de düşünüyordum o aralar, işte bilinen haliyle dünya hayatı saçma-salak bir halde, çocuklar ise saf, temiz, iyi kötü değil ama güzeller, sevimliler, dünya ise kötü, biz büyüdük ve kirlendi dünya..
Sorun aslında ahlaki, etik, değersel bir sorun, sonra ne oldu, aslında düşünsel olarak hala anti-natalistim ama buna karşın iki çocuğum var şu anda, biri kız olsun istedim olmadı, ikiside erkek ve bir arkadaşı, yakın arkadaşı olsun (olurmu olmaz mı bilmiyorum ama, şimdilik hem birlikte oynuyorlar hem de kavga ediyorlar) diye 2.sini yaptık, ürettik
(Sürecek, iyi oldu bu başlığı açman sağol)
