onu anlıyorum. sonsuz belirlenimsizdir, sınırsızdır ve dolayısıyla kendisidir ve kendisi değildir diyorsun. hem madde hem ruh hem iyi hem kötü hem soyut hem somuttur vs.
burada ideal olan sonsuz, kendi tanımı itibariyle- sınırsız olması itibari ile- bütündür de çünkü onun dışı yok. bütün ise bu aynı zamanda bu "belirlenimsiz olanın" tek olduğu anlamına gelir. böylece sonsuz bir olur.
sonsuzun bir olması belirlenimsiz olanın belirlenimidir. belirlenimsiz olanın aynı zamanda bir olduğunu söylemek onu kendi belirlenimsizliğinden çıkarır. böylece belirlenimsiz olan tane oluyor, potansiyel edimsel oluyor vb. dünyayı sonsuzda böyle kuruyorsun. dinamizm bu. peki, bu dinamizm neden sonsuzu gerektirir aşağıda ifade etmeye çalışacağım:
belirlenimsiz olan sonsuzu bir olarak düşünmek onu diğer her şeyden ayırmak anlamına gelir. ama belirlenimsizden başka bir şey olmadığına yani o bütün olduğuna göre bu zaten bir çelişki olan (hem o hem bu olan) belirlenimsizliğin kendi rezervi içinde gerçekleşebilen bir şey olur. bu da A=A yı,"A, A olmayan değildir" şeklinde ifade etmekten başka bir şey değil. sonsuz hem kendidir hem de kendisi değildir çünkü onun dinamizmi özdeşliği varsayan negatifleme ile mümkün oluyor. yani, senin rasyonel olmayan akıl dediğin şey, yani hem özdeştir hem özdeş değildir dediğin şey sonsuzun spekülatif özdeşliğinden başka bir şey olmuyor. burada dinamizm sonsuzun kendini açması motoru da ideal sonsuzun kendisine özdeşliği oluyor: sonsuz-bir; sonsuz-bir olmayan,yani sonsuzun dışında kalan ne varsa ki böyle bir şey yok, o değildir. sonsuzun bir çelişki olması bu. çünkü sonsuz, kedisinin dışında ne varsa onu çelişki olarak kapsayabilir. onun için özdeşliktir ve değildir. yani bu onun kapsayıcı ideal bütünlüğüdür. sonsuzun özdeşliği budur.
dolayısıyla burada hareket/oluş kendi başına düşünülebilir halde değil. hem özdeş hem değildir demek, farkın ve özdeşliğin özdeş olduğunu söylemenin bir başka yolu. farkın özdeşlikte kavranması demek, sonsuzun özdeşliği demek. yani, sonsuz bir dinamizm yanılsaması üretiyor.
